Yakılan Zaman

“Artarda gelen telefonlar içerde uyuyan Seher'i uyandırmıştı. Oğlu Hasret'i kollarının arasına alıp, başını, saçlarını okşayıp öptü... Bu sefer daha sakindi ama hala içli gözyaşları döküyordu. Yaşama dökülen bu gözyaşları bir yangını söndürmek içindi. Yalnızca ölenlerin aileleri değil, bir memleketin, yüreği namuslu, onurlu ve insanca bir yaşama isteğiyle at atan, ezilenin, emeğin ve güzel günlerin mücadelesini veren insanların gözyaşları, bu gece yakılan oteldeki insanların üstüne dökülüyordu. Oysa yetmezdi gözyaşları hiçbir zulüm yangınını söndürmeye. Ancak türlü türlüdür gözyaşları da... Aşktan, sevdadan, ana yüreğinden de olsa... Kimileri zulmün saltanatını ateşte eritecek yangınlar çıkarır... Kimileri ıslak bir sığınak yaratır ve görünmez kılar atacak şafağın müjdesini... Sisli ve pullu bir hayatın örgüsünde hep yenilgiyi ve acıyı gösterebilir de insana... Bu gece dökülen gözyaşları işte böyle iki türlüydü. Bir memleketin insanları böyle ağlıyordu, isterse kuru kalsın gözler... Ve Seher, ana yüreğinin bütün duyarlılığıyla ağlıyordu...”