Ahu Hanım'ın Kocası

“Saadet bizim için yaşanılan andadır; gerisi bir hiçten ibaret. Kocam yaşadıkça, ben onunla birlikte oldukça ve nefesimiz sıcak bir yerden geldikçe, kendisinin icat ettiği, benim de taraftarı olduğum bu felsefe veya arifane meslek, gücü kadar baki kalacaktır. Bundan ilerisini de öngöremeyiz. Bizim bir başka sırrımız da kesinlikle birbirimize olan aşkımızı istememiz. Aşkımızı karartmamak için hayatın sıradan ayrıntılarından, hatta onunla ilgili dedikodulardan yüz çevirdik. Bu arada uymakta zorunlu olduğumuz bazı kurallar koyduk, kararlar aldık. Örnek veriyorum; ikimizden biri veya ikimiz birden hayatın gelip geçici tatsızlıkları karşısında kaldığımızda kendimizi diğer anlardan daha gamsız, daha mutlu göstereceğiz. Tarihimizin on asırlık geçmişinde ariflerin meyhane köşelerinde arayıp da bulamadığı unutma ilacını biz karşılıklı aşkımızda bulduk. Gerçekten de adına yaşam denilen, doğumla ölüm arasındaki bu fasılada insan kuğu olmak varken, neden butimar olsun ki? Kocamla yaşantım karşısındaki görev sorumluluğum bundan başka bir şey değil.”

ALİ MUHAMMED-İ EFGÂNÎ: 11 Deymah 1303/1 Ocak 1925 tarihinde İran’ın Kirmanşah şehrinde doğdu. Annesi babası İsfahanlıdır. Meşrutiyet İnkılabı (1906) sırasında İsfahan’dan Kirmanşah’a gelip yerleşmiştir. Nispeten fakir bir ailede dünyaya gelen Efgânî ilk ve orta öğrenimini Kirmanşah’ta geçirmiş, tahsilini sürdürmek için Tahran’a gelmiştir. Annesi oğlunun okuma sevdasını bildiği için Tahran’a gideceği sırada bütün altınlarını bozdurup oğluna vermiştir. Tıp eğitimi almak isteyen Efgânî yaşayacak mekânının bulunmaması dolayısıyla harp okuluna girmek zorunda kalmıştır. Bunun ardından Amerikan bursunu kazanmış, bu ülkede öğrenim gördüğü yıllarda Tûde Partisi’nin askeri kanat subayı olarak görev almıştır. 1333/1955 yılında Amerika’dan döndüğünde tutuklanarak Kasr zindanına gönderilmiştir. Yazar Şovher-i Âhû Hanum adlı romanını 1333-1338/1955-1960 yılları arasında burada yazmıştır. Diğer subaylarla birlikte idama mahkûm olmuş, daha sonra cezası müebbet hapse çevrilmiştir. Şah, yerinin sağlamlaştığına ve Tûde Partisi’nin ve benzerlerinin işinin bittiğine kanaat getirince aralarında Efgânî’nin de bulunduğu bazı subayları affetmiştir.